کد مطلب:149826 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273
گریه آسمان بر حسین
ابن قولویه نقل كرده كه جابر گفته است: امام باقر، علیه السلام، فرمود:
ما بكت السماء علی احد بعد یحیی بن زكریا الا علی الحسین بن علی، علیه السلام، فانها بكت علیه اربعین یوما؛ [1] آسمان بر احدی بعد از حضرت یحیی بن زكریا گریه نكرد، مگر بر حسین بن علی، علیه السلام، كه چهل روز بر او گریه كرد.
مقام والای حضرت امام حسین، علیه السلام، از اینجا ظاهر می شود كه دومین كسی است كه آسمان بر او گریه كرده است و به بیان دیگر در میان پیامبران، تنها كسی كه آسمان بر او گریست، حضرت یحیی بود
و در میان اوصیا و امامان معصوم، علیهم السلام حضرت حسین بن علی، علیه السلام، است كه در سوگش آسمان گریست، آن هم نه یك روز و دو روز، بلكه تا چهل روز این گریه ادامه داشت.
و در اینجا بحثی است كه مقصود از این عبارت، دو احتمال است:
1 - مقصود، گریه ی اهل آسمان باشد، یعنی ساكنان عالم بالا و ملكوتیان تا چهل شبانه روز، عزا گرفته و بر امام حسین، علیه السلام، گریستند و به گفته ی محتشم كاشانی:
در بارگاه قدس كه جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
2 - مقصود گریه ی خود آسمان باشد، بدین بیان كه همه ی عالم و سراسر جهان وجود، از یك نحوه درك و شعوری برخوردارند، چنانكه ظواهر آیات كریمه ی قرآنی دلالت بر این موضوع دارند كه همه ی جهان آفرینش تسبیح گوی خدایند، و تسبیح گفتن سنگریزه در دست مبارك پیامبر اكرم، صلی الله علیه و آله و سلم، و نیز حركت كردن درخت به امر پیامبر اسلام و نزدیك شدن او به حضرت و اظهار شهادتین كردن آن، كه در صریح عبارت نهج البلاغه آمده، [2] همین احتمال را تأیید می كند. مقصود از گریه، اظهار حزن و اندوه و ابزار ملال و ناراحتی است كه در هر كجا به صورتی جلوه می كند.
و در روایات آمده كه در سال قتل و شهادت حضرت امام حسین، علیه السلام، در بیت القدس هر سنگی كه از زمین برداشته می شد زیر آن خون تازه مشاهده می شد.
ما بكت السماء علی احد بعد یحیی بن زكریا الا علی الحسین بن علی، علیه السلام، فانها بكت علیه اربعین یوما؛ [1] آسمان بر احدی بعد از حضرت یحیی بن زكریا گریه نكرد، مگر بر حسین بن علی، علیه السلام، كه چهل روز بر او گریه كرد.
مقام والای حضرت امام حسین، علیه السلام، از اینجا ظاهر می شود كه دومین كسی است كه آسمان بر او گریه كرده است و به بیان دیگر در میان پیامبران، تنها كسی كه آسمان بر او گریست، حضرت یحیی بود
و در میان اوصیا و امامان معصوم، علیهم السلام حضرت حسین بن علی، علیه السلام، است كه در سوگش آسمان گریست، آن هم نه یك روز و دو روز، بلكه تا چهل روز این گریه ادامه داشت.
و در اینجا بحثی است كه مقصود از این عبارت، دو احتمال است:
1 - مقصود، گریه ی اهل آسمان باشد، یعنی ساكنان عالم بالا و ملكوتیان تا چهل شبانه روز، عزا گرفته و بر امام حسین، علیه السلام، گریستند و به گفته ی محتشم كاشانی:
در بارگاه قدس كه جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
2 - مقصود گریه ی خود آسمان باشد، بدین بیان كه همه ی عالم و سراسر جهان وجود، از یك نحوه درك و شعوری برخوردارند، چنانكه ظواهر آیات كریمه ی قرآنی دلالت بر این موضوع دارند كه همه ی جهان آفرینش تسبیح گوی خدایند، و تسبیح گفتن سنگریزه در دست مبارك پیامبر اكرم، صلی الله علیه و آله و سلم، و نیز حركت كردن درخت به امر پیامبر اسلام و نزدیك شدن او به حضرت و اظهار شهادتین كردن آن، كه در صریح عبارت نهج البلاغه آمده، [2] همین احتمال را تأیید می كند. مقصود از گریه، اظهار حزن و اندوه و ابزار ملال و ناراحتی است كه در هر كجا به صورتی جلوه می كند.
و در روایات آمده كه در سال قتل و شهادت حضرت امام حسین، علیه السلام، در بیت القدس هر سنگی كه از زمین برداشته می شد زیر آن خون تازه مشاهده می شد.
[1] ابن قولويه، محمد؛ كامل الزيارات، ص 95، ج 9.
[2] نهج البلاغه، خطبه ي قاصعه، شماره 234.